Hasło-hit wybijające się ostatnio z przekazów medialnych o kampanii prezydenckiej i jej przyległościach - to
"PRZEMIANA".
Czytamy w gazetach i na blogach o prawie do przemiany, skali przemiany, przemianie myśliwego w fotografa, różowych koszul żigolo w stonowane garnitury, stylu dyskursu z jadowitego na koncyliacyjny - można by długo wymieniać. Transformacji podlega teraz cała doborowa drużyna polityków z przeciwnych obozów. Nad tym, jakże trudnym procesem, unosi się chmura nieufności wobec intencji, trwałości, celów i taktyk przyświecającym owym metamorfozom. Loża szyderców jest pełna i gwarna.
Ja, jako ktoś, kto szczerze chciałby poprawy jakości życia politycznego w tym kraju -cieszę się.
Nawet jeśli to wszystko taktyka, wyrachowanie i rozgrywka, podoba mi się kierunek owych prób przemian. By je podjąć, nawet z najbardziej makiawelistycznym zamysłem, trzeba było przejść przez etap refleksji nad tym, co przemiany wymaga, uświadomić sobie oczekiwania społeczne wobec własnych zachowań, przyjąć, choćby roboczo zaakceptować, dopuszczalność stylu mówienia i działania innego niż dotychczasowy.
Podobno tak kiedyś powiedział redaktor Adam Michnik:
"Nie jest bez znaczenia, kogo udajesz; nawet jeżeli jesteś hipokrytą, to jeżeli udajesz świętego, a masz naturę węża i lubisz tylko syczeć uwodzicielsko, a później dusić albo gryźć, to jeżeli udajesz świętego, mając taką naturę, to i tak jesteś troszkę lepszy, niż gdybyś nie udawał" *). Twierdzenie dla mnie ciekawe, prowokacyjne, choć nieweryfikowalne. Osobiście, po długim namyśle - przychylam się i wierzę, że choćby intencje obserwowanych przez nas teraz przemian były niecne lub tylko pragmatyczne, to można mieć nadzieję, że światek polityki "post-metamorfozowej" może być nieco lepszy, a ewentualna hipokryzja przynieść nieco pożytku.
*) cytat za wywiadem zamieszczonym w "Dzienniku" 20.02.2009 z jednym z byłych dziennikarzy Gazety Wyborczej.
